قصه کار آفرینی خواهران کامرانی با راه اندازی بُزداری نژاد مورسیا

به گزارش پایگاه خبری بنیاد مستضعفان به نقل از قلعه گنج نیوز: روزی که بنیاد مستضعفان طرح بُزداری نژاد مورسیا را به زندگی مردم قلعه‌گنج گره زد، اقتصاد شهرستان قلعه‌گنج دگرگون شد. مردمی که پیش از این کشاورز بودند و دلخوش به بُزداری‌های محلی و ساده، با پرورش بُز مورسیا، کاری کردند تا قطار عمران و آبادانی قلعه‌گنج با سرعت بیشتری به‌سوی شکوفایی حرکت کند. قطاری که این روزها، با کوله‌باری از آورده‌های مثبت به ایستگاه پایانی‌اش نزدیک می‌شود تا مردم نتیجه این طرح خوب را ببینند.

قلعه‌گنجی‌هایی که آن روزها برای تاسیس بُزداری ثبت‌نام کردند و تسهیلات یارانه ای از بنیاد مستضعفان  گرفتند، امروز خوشحال و شادمان از نتیجه، برای روزهای آینده خود و شهرستان‌شان برنامه‌ریزی می‌کنند. خواهران کامرانی از کسانی بودند که سه سوله در کنار هم ساختند و حالا صاحب سه بُزداری نژاد مورسیا در کنار هم دارند. آن‌ها برای آینده خود برنامه‌های شگفت‌انگیزی دارند و قرار است کاری کنند کارستان. در ادامه لیلی کامرانی، کوچک‌ترین خواهری که بُزداری راه‌اندازی کرده، از طرحی می‌گوید که به اعتقاد خیلی‌ها، طرح طلایی برای شهرستان اقتصاد مقاومتی، یعنی شهرستان قلعه‌گنج بود. طرحی که باعث شد، قلعه‌گنج از بن بست بیرون بیاید. این شما و این لیلی کامرانی، صاحب یکی از بزدارهای نژاد مورسیا.

 در جست‌وجوی شغل با تحصیلات دانشگاهی

فارغ التحصیل رشته بهداشت است و همراه خواهرهایش وام خوداشتغالی بنیاد مستضعفان را گرفته‌اند. لیلی کامرانی از ماجراهایی تعریف می‌کند که سه خواهر را به سمت بزداری رهسپار کرد: «در شهرستان ما شغل زیادی نبود.مردم یا کشاورزی می‌کردند یا بزداری. مادر و مادربزرگ من هم از همان ابتدا بُز محلی داشتند و از این طریق گذران زندگی می‌کردند. من و خواهرهایم در کارهای بزداری به مادر کمک می‌کردیم؛ برای همین با پروسه بُزداری و سختی کارهایش آشنا بودیم.» با گفتن این جمله‌ها حرف را به تحصیل در دانشگاه و بیکاری بعدازآن می‌کشاند و می‌گوید: «درس خوانده بودم اما کار ثابت نداشتم. با خودم می‌گفتم درس خواندی، باید کار پیدا کنی. در همان روزها بود که بنیادمستضعفان پروژه‌ای به نام بُز مورسیا را کلید زد.»

 یکسال اول که بگذرد…

«طرح‌مان را نوشتیم و تقاضای بُزمورسیا دادیم.» لیلی کامرانی با گفتن این جمله پروسه راه‌اندازی بُزداری مورسیا را تعریف می‌کند: «هر کسی که تقاضای وام بزداری بدهد، ۱۰۰ میلیون وام می‌گیرد. البته این ۱۰۰ میلیون در سه مرحله به متقاضی تحویل داده می‌شود. در مرحله نخست، ۲۶ میلیون برای ساخت سوله به تقاضاکننده وام تحویل داده می‌شود. بُزهای مورسیا نیازی به چرا ندارند. برای همین باید در شرایط خاص و در سوله نگهداری شوند. در مرحله دوم و پس از ساخت و تجهیز سوله، بُزهای مورسیا به متقاضی تحویل داده می‌شود. به عبارت دیگر با تحویل این بزها، ۵۰ میلیون دیگر از مبلغ وام کم می‌شود و از ۱۰۰ میلیون، ۲۴ میلیون باقی می‌ماند. مبلغ باقی مانده هم برای یکسالی است که بزها هیچ درآمدزایی ندارند. یعنی ۲۴ میلیون پول خورد و خوراک یکسال بزهاست.»

  قدردان بنیاد مستضعفان هستیم

 لیلی کامرانی از مزیت‌های بزمورسیا روایت می‌کند: «باید قدردان بنیاد بود برای طرح جایگزینی بُزمورسیا به جای بُزمحلی.  بُزهای محلی حداکثر یک لیتر تا یک‌ونیم لیتر در روز شیردهی داشتند، تک قلوزا بودند، و باید هر روز به چرا می‌رفتند. این یعنی یک نفر به عنوان چوپان باید هر روز کار و بارش را رها می‌کرد و بُزها را به چرا می‌برد. بُزهای مورسیا اما فرق می‌کنند. روزانه یک لیتر تا ۳ لیتر شیر می‌دهند و شیرشان ۵ درصد چربی دارد. تازه بعد از شکم اول که تک‌قلوزا هستند، به مرور زمان که سن‌شان بالاتر می‌رود، چند قلو زا می‌شوند. به چرا هم نیاز ندارد، باید در سوله و شرایط خاص نگهداری شود. مزیت‌های بزمورسیا بسیار بالاست و اصلا قابل مقایسه با بزداری محلی نیست، همین برتری‌ها باعث شده من و خواهرهایم برای آینده برنامه‌ریزی‌های مهم واساسی داشته باشیم.»

فقط قلعه‌گنج بُز نژاد مورسیا دارد

 از خاص بودن بزداری‌ مورسیا سخن به میان می‌آورد و می‌گوید: «در تمام شهرهای ایران که بگردی، فقط قلعه‌گنج را پیدا می‌کنی که این طرح را اجرا می‌کند. هیچکس تجربه نگهداری از بُزهای مورسیا را ندارد؛ برای همین  کسانی که وام خوداشتغالی برای بزداری گرفته‌اند، باید در دوره‌های آموزش نگهداری بُزهای مورسیا شرکت کنند. اندازه خورد و خوراک، تغذیه، بیماری و درمان و حتی واکسن‌های خاص این نوع بزداری باید به صاحبانش آموزش داده شود. از کسانی که در قلعه‌گنج تمایل به راه‌اندازی بُزداری مورسیا دارند، تقاضا می‌کنم حتما در این کلاس‌ها شرکت کنند، چرا که  منفعت‌شان از کار وقتی پیش‌ می‌آید که همه‌چیز روی برنامه و روال خود پیش برود و بُز صحیح و سلامت و در شرایط کنترل شده زادوولد کند.»

 پیشنهاداتی برای بهبود شرایط

 چند پیشنهاد برای بنیاد مستضعفان دارد. لیلی کامرانی می‌گوید: « از بنیادمستضعفان ممنونم که این فرصت خاص را در اختیار مردم قلعه‌گنج گذاشت تا کاری را راه بیندازند که در ایران همانندش را پیدا نمی‌کنی. بعد از یکسال تنفس، باید ماهی دو میلیون و نیم قسط وام‌ها را پرداخت کنیم. با این قضیه مشکلی ندارم چون پتانسیل بزداری احتمالا پاسخگوی پرداخت قسط وام‌ها باشد.»

«از بنیاد مستضعفان دو تقاضا دارم. اول اینکه با کسانی که می‌خواهند بزداری مورسیا راه بیندازند، کمی بیشتر راه بیاید و تعداد ضامن‌ها را کمتر کند. خیلی‌ها با توجه به آب‌وهوای قلعه‌گنج و سود و مزیت این نوع از بُزداری تمایل زیادی به راه‌اندازی بُزداری مورسیا دارند اما تعداد ضامن‌ها را که می‌شنوند، بی‌خیال می‌شوند.»

«پیشنهاد دومم هم در مبلغ وام است. با توجه به نوسانات ارزی این روزها و با توجه به اینکه وام در سه مرحله پرداخت می‌شود، تقاضا کننده وام مجبور می‌شود میل‌گرد و سیمان و مصالح برای ساختن سوله را با قیمت بیشتری تهیه کند. برای همین مجبور است از جیب خرج کند که در سال اول خیلی سخت است. چون بزداری هیچ درآمدی ندارد و همه پول باید صرف خورد و خوراک بُزها شود.»

 آینده ای روشن

سه خواهر، سه وام جداگانه گرفته‌اند، سوله‌هایشان را کنار هم ساخته‌اند و بُزهایشان را هم با هم تحویل گرفته‌اند تا این روزها در کنار هم به آینده فکر کنند. کامرانی از برنامه آینده‌شان این‌گونه می‌گوید: «من و خواهرانم سرجمع ۷۵ رأس بز داریم. تصمیم داریم درآینده‌ای نزدیک شرکتی ثبت کنیم و محصولات بزداری‌هایمان را درآن تولید و بسته‌بندی کنیم. محصولاتی مانند کشک، شیر، پنیر. حتی این پتانسیل را هم داریم که از بزداری‌های دیگر هم محصولات خامشان را بگیریم. همه مردم قلعه‌گنج باید دست به دست هم بدهند تا شهرستان‌مان آباد شود و اقتصادش به شکوفایی برسد. من وخواهرهایم که عزممان را جزم کرده‌ایم و دلخوش به حمایت بنیاد هستیم.»